Duracell

Alweer acht weken geleden kreeg ik een herseninfarct. Inmiddels drie weken thuis en dat is wennen. Aan een nieuwe manier van indelen van de dagen. Voel mij eigenlijk net een Duracell-konijn. Na een nacht goed slapen is de batterij weer helemaal opgeladen. De energie is terug en ik kan wat gaan doen. Niet teveel tegelijk, dat is nog te vermoeiend. Maar OF strijken en was opvouwen OF  badkamer en toilet schoonmaken lukt wel. Maar erna, een stukje lopen in het dorp voor een boodschap en  dan  raakt de batterij leeg. Mijn benen willen haast niet meer vooruit, net als bij dat konijntje en ik ben blij als ik thuis ben en kan gaan zitten. Niet teveel nadenken over wat er ruim negen weken geleden allemaal nog mogelijk was. Dat komt misschien wel nooit meer terug. Logisch ook eigenlijk, elke oplaadbare batterij raakt op den duur uitgeput.